Wie iets verder kijkt dan zijn neus lang is, ziet dat er naast het inmiddels welbekende aanbod vol AAA-titels ook een hoop prachtige indie games te vinden zijn. Toch zijn er nog steeds gamers te vinden die hier hun neus voor optrekken, want dat zijn immers “geen echte games”. Maar wat zijn dan wel echte games?
Laat ik de vraag op deze manier verwoorden: waarom worden games waarin je elkaar bijna hersenloos telkens maar opnieuw afknalt wél standaard gezien als echte games, terwijl games die een diepgaand verhaal vertellen of een gevoel willen overbrengen dat minder vaak worden? Niet dat ik iets tegen shooters heb, want dat is zeker niet het geval: sommige van mijn favoriete games zijn shooters. Ik begrijp alleen niet waarom een game meteen in de ogen van veel zogenaamde gamers “slecht” of niet “echt” is, wanneer het geen of weinig actie bevat. Casual games worden bijvoorbeeld ook vaak gezien als niet “echte” games, wat vervolgens weer leidt tot de aanname dat vrouwen geen “echte” gamers zijn, aangezien ze over het algemeen genomen iets eerder dan mannen grijpen naar casual games.
Wanneer is een game “echt”?
Maar wat maakt een game “echt”? Moet er per se actie in zitten? Moet het per se ontwikkeld zijn door een grote, bekende studio? Of moet het wellicht per se beschikken over een groot ontwikkelbudget? En mag je als “echte” gamer dan alleen grote games spelen, en niet van indie titels houden? Dat is toch enigszins gek. Als er al een “echte” gamer zou bestaan, zou je juist denken dat die een uitgebreide smaak zou hebben op het gebied van games. Van modern tot retro, van AAA tot indie en van racegame tot MOBA.
De lijn tussen game en niet-game is ook best lastig te trekken, aangezien games in zoveel verschillende soorten en maten voorkomen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over serious games, die als doel hebben om mensen iets te leren door middel van een game. Dat zijn ook games, maar dienen een totaal ander doel dan de entertainende videogames die wij gewend zijn en dagelijks spelen.
Een ander apart genre is bijvoorbeeld dat van de visual novel. Eigenlijk zijn dit audiovisuele boeken, maar toch zien we ze als games. Vaak heb je als speler nog wel enigszins invloed op het verhaal, maar soms ook niet. Vooral in Japan is dit genre populair, maar in het Westen lijkt het de laatste tijd steeds meer aan populariteit te winnen. We zien steeds vaker titels naar het Westen overkomen, en dat is een goede zaak. Denk maar aan de prachtige titel Steins;Gate, die op reviewsites zoals Metacritic net zulke hoge cijfers als Final Fantasy XV en Dishonored 2 in de wacht sleept.
Indie games als alternatief
Het is ook mooi om te zien dat indie games zeker de laatste jaren steeds meer aan populariteit weten te winnen. Mede door initiatieven zoals ID@Xbox, waarbij grote bedrijven kleine ontwikkelaars ondersteunen of Steam Early Access, waarbij spelers betrokken raken bij de ontwikkeling van een game. Sommige indie games hebben de community compleet weten te verrassen en zijn inmiddels niet meer weg te denken uit het aanbod: denk hierbij bijvoorbeeld aan Limbo uit 2010. Een wat recenter voorbeeld is Firewatch uit 2016 en ook Undertale uit 2015 is uitgegroeid tot een favoriet bij veel fans.
Maar ook games die een stuk minder bekend zijn, zijn net zo goed “echt”. Zo speelde ik zelf, na het interview met Brie, de game Coming Out Simulator, omdat ik benieuwd was naar wat deze game in haar ogen zo goed maakte. Dit is een gratis browsergame die je in ongeveer 15 minuutjes kan voltooien en je hoeft alleen maar te klikken, maar het heeft wel een indruk op me achter gelaten. En dat is waar het om gaat: een game hoeft niet enorm uitgebreid, grafisch prachtig of een groot budget te hebben om goed te zijn. Het gaat om de indruk die het spelen van de game op je achterlaat.
“Echte” games bestaan niet
In mijn ogen zijn eigenlijk alle vormen van interactieve media, die als doel hebben iemand te vermaken, gewoon games te noemen. Dat is een lastige manier om te zeggen dat alle games gewoon games zijn. En “echte” games, die bestaan niet. Het hoeft dus niet per se bomvol met actie te zitten of een AAA-status te hebben om een game te mogen zijn. Hetzelfde geldt voor gamers: zo lang je plezier beleeft aan het spelen van games, dan ben je een gamer. Wat voor games dat ook mogen zijn.
Zijn jullie het met GamerGIRL eens, of denken jullie hier juist totaal anders over? Wat vinden jullie van “echte” games en gamers? Laat het ons weten via de comments!
